Isabella Bruggenkamp, directeur zorgbedrijf ICARA: ‘Het gaat er niet om hoe hard je werkt, maar om doen wat goed en nodig is’

Wat als je als hardwerkende ondernemer plotseling op de intensive care komt te liggen? Isabella Bruggenkamp van medisch expertisecentrum ICARA gooide het roer flink om: ‘Mijn bedrijf is niet langer een doel, maar een middel om plezier te hebben in wat ik doe.’

In de serie ‘Crisis de Baas’ vertellen ondernemers over leiderschap in turbulente tijden: wat doe je als alles opeens op zijn kop komt te staan? De BNR-reeks ‘Crisis de Baas’ is mede mogelijk gemaakt door Interpolis.

Het interview met Isabella Bruggenkamp liever beluisteren? Dat kan in de nieuwe podcastreeks van Interpolis en BNR: 'Crisis de Baas'.

Gemiddeld werkte ze toch zeker zestig uur per week, vertelt Isabella Bruggenkamp. Ze is directeur en eigenaar van ICARA, een zorgbedrijf dat medische expertise levert voor werkgevers en mensen die arbeidsongeschikt zijn.

Toch voelde het nooit als overdreven veel werken, vervolgt Bruggenkamp: ‘Werk is ook mijn hobby. Ik vind het geweldig en het verveelt nooit. Ik zie altijd kansen en ik vind het een uitdaging om mijn bedrijf te laten groeien. Werken vind ik alles behalve vervelend.’

Al herkent ze ook het gegeven dat je je als ondernemer gemakkelijk met alle facetten kunt blijven bemoeien: ‘Het is moeilijk om dingen los te laten. Dan neem je iemand aan, maar ga je toch weer kijken of het gebeurt op de manier zoals jij ze het liefste hebt.’

Ze weet als arbeidsdeskundige, werkend in de zorg, juist als geen ander hoe belangrijk de balans is tussen werk en ontspannen privétijd. Bruggenkamp: ‘Maar bij mezelf was die balans ver te zoeken. De laptop stond altijd op tafel.’

‘Mijn man is eveneens een hardwerkende ondernemer, dus thuis was het ook geen probleem.’ Dat ze ziek kon worden, had ze nooit gedacht. 

Maar op een nacht eind 2019 ging het mis. Het was een extra drukke periode op werk en Isabella Bruggenkamp merkte dat ze zich niet lekker voelde. Na een uurtje liggen was ze iets opgeknapt en ging ze weer aan de slag, maar die nacht werd ze in een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Daar belandde ze op de intensive care. Er werd een complexe en onbekende afwijking aan een van haar aderen dichtbij de dunne darm geconcludeerd, waardoor ze veel bloed verloor.

Bruggenkamp herinnert zich nog hoe de medici aan haar bed geen antwoord konden geven op haar vraag of ze zou doodgaan. Ze voelde zichzelf al wegzakken.

‘Heel heftig, maar tegelijkertijd gleed alles van me af. Het deed er allemaal niet meer zoveel toe. Als ik bleef leven, zou ik mijn bedrijf ooit nog zo kunnen runnen zoals ik deed? Nee, wist ik. Maar dan was dat maar zo.’

Ze werkte in een wereld van arbeidsongeschiktheid waarin dossiers van mensen met allerlei ziektes en ellende voorbijkwamen. Nu was ze ineens zelf aan de beurt. ‘Je wordt ontzettend geconfronteerd met je eigen kwetsbaarheid.’

Ze weet nog hoe ze eerder kon denken dat iemand zich aanstelde wanneer die persoon vertelde dat een simpel telefoongesprek al enorm uitputtend kon zijn. Nu bevond ze zichzelf in die positie. ‘Ik was zo verzwakt, eenmaal thuis kon ik nog niet eens naar de keuken lopen.’

Het was naar eigen zeggen de moeilijkste beslissing die ze heeft genomen, maar ook de beste: iemand inschakelen die haar vanaf dat moment met ICARA ging helpen.

‘Zij is ook ondernemer en daarnaast coach, en ze ondersteunt mij in het leiden van het bedrijf. De beslissingen nemen we samen. We doen het voor mijn gevoel met z’n tweeën. Als ik er niet ben, kan zij er zijn en andersom.’

‘Dat je het niet meer alleen hoeft te doen, helpt ontzettend’, vervolgt Bruggenkamp. Inmiddels kan ze veel meer loslaten. ‘Het gaat er niet om hoe hard je werkt, als je maar de dingen doet die goed en nodig zijn. Dat is hoe je je bedrijf laat groeien.’

In de praktijk betekent dit dat ze regelmatig afstand neemt - letterlijk. Een paar dagen naar het buitenland, bijvoorbeeld. Of gewoon wat anders doen. Het belangrijkste: laptop dicht en telefoon uit.

De 60-urige werkweek is niet alleen iets wat ze fysiek niet meer kan, maar ook wil ze het niet meer zo. ‘Als je afstand neemt krijg je een soort helikopterview. Na een paar dagen komen de mooiste gedachten op over het bedrijf.’

Het heeft ertoe geleid dat ze zich meer ontspannen voelt dan ooit. Vrolijker, ook. ‘En ik heb meer focus voor datgene wat ik wil bereiken met het bedrijf en met mezelf. Dat heb ik nu veel duidelijker.’

Voorheen stond ze toch vooral in een overlevingsstand, vervolgt ze. ‘Dat heb ik niet volledig achter me gelaten, want dat zit natuurlijk ook een beetje in de aard van het beestje, maar ik voel me wel veel rustiger.’

Daarbij leerde ze, toen ze nog in het ziekenhuis lag, dat haar ICARA het ook prima zonder haar kon. ‘Natuurlijk bleven er wat zaken liggen, maar het bedrijf liep gewoon door.’ Sterker nog, tijdens haar ziekbed won ICARA een Gazellen Award die Het Financieele Dagblad uitreikt aan de snelst groeiende bedrijven van het land.

‘De angst dat zoiets opnieuw gebeurt, begint gelukkig ook te verdwijnen. De artsen zeiden dat ik simpelweg het verkeerde lot uit de loterij had. Al geloof ik ook dat het op een bepaalde manier verbonden was met hoe ik leefde; dat het een zwakke plek is die opleeft wanneer het minder goed met je gaat.’

Het idee dat ze dood kon gaan, heeft haar ook een sterk gevoel van dankbaarheid gebracht: ‘Je weet niet hoe lang je er nog mag zijn. Voorheen had ik schuldgevoelens als ik een dag niet werkte, maar nu geniet ik van ieder moment. Een wandeling met de hond kan al heel bijzonder zijn.’

Ook wat betreft haar bedrijf is ze er sinds de noodlottige gebeurtenis anders over na gaan denken. ‘Nog steeds vind ik ondernemen heel leuk en haal ik er veel voldoening uit. Het is alleen niet langer meer doel, maar een middel om gewoon leuk werk te doen waar ik energie van krijg.’